Het einde van een vervelende periode. Revalideren met een reisblog

Persoonlijk-reisblog

16 januari 2014. Deze dag staat voor mij als een zwarte bladzijde in mijn geheugen. Het is het begin van een periode die niet zo lekker loopt en ik soms niet weet wat ik met mijzelf aan moet.

Het moet de dag worden die mij van de pijn gaat helpen. Na bijna drie jaar pijnklachten in mijn elleboog, die niemand echt kan verklaren en verhelpen, doet de operatie hopelijk wel zijn werk.

De orthopeed is na afloop positief, want ze heeft het een en ander weggehaald dat op MRI scans en echo’s niet te zien was. Precies op de plek van de pijn, dus dit moet het gewoon zijn…

Een periode met nog meer pijn

Maar de operatie helpt niet en de pijnklachten worden erger. Wel dusdanig erger dat niets meer lukt. Tien minuten achter de computer? Met moeite houd ik het vol. Auto rijden? Hooguit een half uur, met het geluk dat ik op dat moment een automaat heb via mijn werk. En sporten is helemaal van de baan. Met mijn grootste hobby, tennis, stopte ik al een paar jaar eerder.

De pijn is constant aanwezig en levert veel frustratie op. Anderen zien niets aan je en het is zo lastig uit te leggen wat je voelt. Mijn hoofd wilt zoveel, maar mijn lichaam niet.

Je leven staat even stil

Ja, zo voelt het echt…alsof mijn leven stil staat. Iedereen om je heen gaat iedere dag naar zijn werk, komt ’s avonds thuis en is moe van een dag werken. Dat wil ik ook zo graag: moe zijn van iets doen en niet moe zijn van de pijn en het slechte slapen.

De muren komen thuis iedere dag op mij af. Gillend gek word ik ervan. Na twee dagen eigenlijk al, maar dat is het ongeduld in mij. Herstellen van een operatie heeft nu eenmaal tijd nodig. Maar die dagen worden weken en de weken worden maanden.

Ondertussen hobbel ik van de ene naar de andere afspraak in het ziekenhuis. Martijn gaat iedere keer trouw mee. Elke keer weer de rit van Den Bosch naar Breda. De artsen staan voor een raadsel en in een jaar tijd zie ik vijf verschillende artsen met helaas nul resultaat.

Op vakantie als afleiding

Een paar maanden na de operatie ga ik met een vriendin een weekje naar Turkije. We boeken deze vakantie net na de operatie, maar ik sta er geen moment bij stil dat ik hier in mei nog last van heb. Maar weg tussen de vier muren, niet bezig zijn met werk en de voor mij ellendige computer, maar gewoon genieten. Genieten van de zon, het lekkere eten en de gezelligheid met de vriendin.

Alleen wordt het niet optimaal genieten. Ik lig rusteloos op een strandbed en kan me niet eens concentreren op het lezen van een boek. Normaal gesproken ben ik daar een koningin in, maar nu verveel ik me. We gaan nog wat dagen op pad, maar ik ben en blijf onrustig. Waar is dat ultieme geluksgevoel gebleven, dat ik normaal gesproken ervaar als ik op reis ben?

Een paar maanden later gaan we met de hele familie naar Frankrijk, weer eens ouderwets op de camping. Het stressniveau stijgt in die maanden steeds meer en op de camping loop ik tegen praktische zaken aan. Een bezem door de tent halen, afwassen en afdrogen. Shit, het lukt me gewoon niet door die ellendige pijn. We zijn met een flinke groep, dus dat is hartstikke gezellig, maar ik ben wederom niet mezelf.

De welbekende druppel

Na de vakantie is het half augustus weer tijd om naar het werk te gaan. Ik krijg een nieuwe arbo arts en doe mijn hele verhaal nog een keer. Maar nu kan ik niet meer stoppen met huilen. Zelfs als ik in de trein naar huis zit, stoppen de tranen niet. Het hele verhaal opnieuw vertellen, zorgt ervoor dat er iets knapt.

Ik krijg buikpijn als ik eraan denk om weer te gaan werken, want dan moet ik weer achter die ellendige computer. Ik heb nog nooit zo’n hekel aan dat ding gehad.

Met mijn manager spreek ik af dat ik voorlopig thuis blijf. Twee maanden lang maak ik me niet druk om het werk en vermijd ik de computer zoveel mogelijk. De arts schrijft medicijnen voor, zodat ik na acht maanden wakker liggen van de pijn eindelijk een fatsoenlijke nachtrust krijg.

Ik slaap veel deze periode, kijk Netflix bijna uit (voor zover ik dat nog niet had gedaan) en probeer af te spreken met familie en vrienden om zoveel mogelijk afleiding te krijgen.

De zon gaat weer schijnen

Op een gegeven moment begint het weer te kriebelen. Ik krijg zin om weer iets te doen en ik zit steeds beter in mijn vel. Ik start thuis met het ‘werken’ achter de computer. Tien minuten per dag en dat bouw ik langzaam verder op.

Het grote omslagpunt komt eind november als Martijn en ik heerlijk naar IJsland en New York gaan. Voor het eerst sinds 16 januari voel ik mij ontspannen. Ik geniet van onze momenten samen en nog belangrijker: ik heb geen last van pijn en ben er ook helemaal niet mee bezig.

Helaas is dit gevoel van korte duur. Als we op zondag thuiskomen, ligt er een brief van het ziekenhuis dat ik de volgende dag bij de neuroloog moet zijn. In december rijden we vijf keer op en neer naar Breda voor nieuwe onderzoeken en afspraken. 31 december is letterlijk de laatste afspraak van het jaar en dan besluit ik dat het mooi is geweest.

Ik wacht de resultaten af, maar ik trek het niet om langer door te gaan en steeds weer onbevredigend nieuws te krijgen. ’s Avonds toasten we op het nieuwe jaar. 2015 wordt mijn jaar.

Nieuwe kansen in 2015

In januari meld ik mij voor het eerst bij het revalidatiecentrum in Den Bosch. De eerste zin die de arts uitspreekt: ‘We gaan je niet van de pijn helpen, maar we leren je er wel zo goed mogelijk om mee om te gaan’. Nou kom maar op, want het klinkt eindelijk als iets dat mij vooruit gaat helpen.

In februari starten vier weken observatie en na een overleg van alle therapeuten hoor ik dat ik met een individueel traject start. Een redelijk kort en intensief traject, omdat ik tijdens de observatie al flinke stappen heb gemaakt.

Tien weken lang ga ik aan de slag met een fysiotherapeut, ergotherapeut, psycholoog, maatschappelijk werker en bewegingsagoog. Tijdens die periode wordt het uiterste van mij gevraagd en is de confrontatie soms hard.

Ik vind het spannend om weer activiteiten te doen, waarvan ik niet meer had verwacht ze te kunnen. Veel verdriet komt naar boven en in de eerste weken komt dit er regelmatig uit. Ik leer mijzelf weer opnieuw kennen.

Tijd voor een nieuw begin

Maar ik ga geen confrontatie uit de weg en ik maak grote stappen tijdens deze periode. Daar ben ik toch wel een beetje trots op. Oh nee, ik mag het niet zo afzwakken: ik ben daar heel trots op.

Ik maak een begin met tennissen en start met een miniracket en een zachte foambal. Ik houd het drie keer een minuut vol, maar de tranen van geluk staan in mijn ogen. Wat een bijzonder moment.

Inmiddels ben ik weer lid van de sportschool en werk mijzelf nu minimaal één keer in de week in het zweet tijdens Zumba. De eerste keer met mijn tong op de grond, want mijn conditie is nog wel een dingetje. Maar mijn arm houdt het redelijk goed en dat vind ik veel belangrijker.

Het enige dat mij niet snel genoeg gaat, is het werken achter de computer. Maar zit ik in oktober nog 10 minuten per dag achter de computer, zijn het nu drie momenten van 52 minuten per keer met halverwege een kleine pauze. Reken dat maar eens uit in procenten, dus dan mag ik eigenlijk niet klagen.

Mijn reisblog als revalidatiemiddel

In december hoor ik dat mijn contract niet wordt verlengd. De functie komt te vervallen, maar stiekem houd ik er al rekening mee. Ik ben dan al bijna een jaar uit de running.

Ik wil mijn opleiding Communicatie in september weer oppakken. Het reizen is mijn lust en mijn leven. Maak een mooie combinatie van deze twee en er ontstaat een reisblog. Martijn krabt zich nog wel eens achter zijn oren dat hij mij op dit idee heeft gebracht. Mijn reisblog helpt mij steeds langer achter de computer te zitten en zorgt ervoor dat ik een nuttige dagbesteding heb.

Maar nog veel belangrijker: ik krijg er tonnen energie van. Het doet mij goed om mijn verhalen en ervaringen te delen. Het geeft zo’n kick als lezers daadwerkelijk iets hebben aan jouw verhalen. De reacties en complimenten maken van mij weer een stralend persoon en sinds tijden ben ik bezig met iets dat een grote glimlach op mijn gezicht tovert.

Binnenkort ga ik hopelijk weer op zoek naar een nieuwe uitdaging. Door het bloggen weet ik hoe leuk ik het vind om te schrijven. Elke dag bezig zijn met reizen doet mij realiseren dat de kriebels naar de reisbranche er nog steeds zijn. Wie weet wat er op mijn pad komt; wellicht een mooie combi van beiden.

Sterker dan ooit

Ik weet welke mensen mij door dik en dun steunen. De allergrootste pluim is voor Martijn, want die jongen heeft het zwaar gehad afgelopen jaar met mij. Die jaren ervoor ook, maar dat zal de rest van zijn leven zo blijven;-).

Voor ‘de partner van’ is het zeker zo lastig. Hulpeloos toekijken en niet meer kunnen doen dan een schouder bieden om op te huilen. Maar die schouder is zo belangrijk, meer verwacht ik niet. In november gaan we naar Zuid-Afrika, een mooie reis om alles af te sluiten.

Maar ook mijn familie sleept me er doorheen. Mijn ouders hebben er ongetwijfeld een paar grijze haren bij gekregen. Vriendinnen steunen mij door dik en dun en een aantal organiseren zelfs een verrassingsetentje om mij op te peppen. Ik krijg bezoek van familieleden en oud-collega’s vlak na mijn operatie, zo attent dat ze mij gezelschap komen houden. Van anderen krijg ik een kaart of bos bloemen. Het doet mij goed en het is fijn om te weten dat er mensen voor je klaar staan.

Over anderhalve week ga ik eerst genieten van een welverdiende vakantie op de Dominicaanse Republiek. Deze keer vlucht ik niet weg uit huis, weg van de vier muren om mij heen. Ik ga genieten van de mooie stranden, de prachtige natuur en de gezelligheid van een weekje weg met een vriendin. Met volle overtuiging durf ik dat te zeggen.

De tranen staan constant in mijn ogen, terwijl ik dit verhaal typ. Ik realiseer me wat voor rollercoaster het afgelopen 1,5 jaar is geweest, maar ik bedenk me ook dat ik er stil bij mag staan hoe ik hier uit ben gekomen. Ik weet nu dat het niet erg is om pijn te hebben. Ik hoef niet boos en gefrustreerd te zijn en mezelf hiervoor te straffen. Het hoort nu eenmaal bij mij en de chronische pijn is een onderdeel van mijn leven.

Maar ik ben trots. Trots op mezelf en alle lieve mensen om mij heen.

Meisje van de Wereld komt eraan.

52 Reacties

  1. Heel mooi dit!

    1. Dank je wel Steven!

  2. Een mooi en heftig verhaal Linda, en wat moedig dat je het hebt opgeschreven! De tranen staan bij mij ook bijna in mijn ogen 😉 Wat fijn dat je zoveel plezier haalt uit het schrijven van je blog; ik vind het elke keer weer hartstikke leuk om je verhalen te lezen! Keep it up en geniet van de Dominicaanse Republiek!

    1. Leuk om te horen, dank je wel Edith! Ik vond het best pittig om op te schrijven en nog moeilijker om het daadwerkelijk te delen. Maar ik krijg zulke lieve reacties van iedereen!

  3. heyy Linda! Wat mooi geschreven, heftig, wat een periode maar zo blij en zo trots op jou met hoe je het verwoord en dat je jezelf hebt gebracht naar waar je nu staat!!! Keep your head up meis je bent een topper! Dikke knuf en kus voor jou

    1. Wat lief dat je reageert, dank je wel! Het was ook een rollercoaster, maar het einde is in zicht:-)

  4. suzanne en rob 01/06/2015 at 21:58 Reply

    Jeetje meid, wat een ellende afgelopen 1,5 jaar. Maar watvmag je trots zijn op jezelf! Je bent er sterker uitgekome! Nu eerst lekker gaan genieten van je welverdiende tripje naar de DR.
    Liefs Rob en Suzanne

    1. Dank je wel! Leuk dat jullie reageren en met dat genieten komt het wel goed:-)

  5. Oh wat een herkenbaarheid en wat knap dat je er zo open over kunt schrijven! En wat fijn dat de zon weer is gaan schijnen zeg! Ik herken het helaas maar al te goed, behalve dat ik keer op keer gewoon door blijf kachelen. Momenteel zijn mijn pijnklachten onder controle, maar leven lang pijn wens je niemand toe. Ik heb inmiddels een goede operatie achter de rug waardoor de pijnklachten redelijk verdwenen zijn. Redelijk, want ik ben wel beperkt in mijn bewegingen (schouderklachten vanwege hypermobiliteit), maar ik mag niet klagen. Uren wandelen? Geen doen. Lang in een positie zitten? Hel. Maar blijven lachen en doorgaan. Dat gaat mij best aardig af. Ik vind het fijn om te lezen dat ik niet de enige ben en ik hoop dat je snel weer op volle kracht bent! Bizar hè, hoeveel invloed pijn kan hebben op je geest…

    1. Ja, pijn doet een hoop met je. Ik heb lang getwijfeld of ik dit wilde delen, want het is heel persoonlijk. Maar nu het einde in zicht is, wilde ik toch laten zien dat er meer is in het leven. Ik ben ook maar een mens en hoe dol ik ben op reizen, dit speelde een veel grotere rol. We gaan er gewoon voor dat de zon voor ons allebei gaat/blijft schijnen!

  6. Prachtig geschreven, jeetje, ik snap je tranen. Ik vind je geen meisjevan de wereld maar een meis van de wereld! Heel knap! Xx

    1. Dank je wel voor je mooie woorden Linda!

  7. Wauw Linda: wat een verhaal! Ik wist niet dat het zo heftig was…maar respect voor jou!! En dat je er nu zo positief on staat!!! Een dikke pluim!!! Geniet van de Dominicaanse Republiek…en dan genieten wij daarna van je mooie ervaringen op je blog

    1. Dank je wel Bettine. En ik hoop zeker dat jullie blijven genieten, daar doe ik het voor:-)

  8. Inspirerend v.w.b. acceptatie. Herkenbare rollercoaster en daarom uitermate respect voor je kracht en positiviteit !

    1. Dank je wel Sander!

  9. Wauw, ik word er zelf even stil van.. Wat goed dat je dit hebt opgeschreven, ik weet zeker dat het ook helpt bij het verwerken van zo’n rotperiode. Geniet optimaal van je vakantie in de Dominicaanse Republiek en als je ooit zin hebt om met een medeblogger een kop koffie in Den Bosch te drinken en de muren thuis even te ontvluchten, I’m available 😉

    1. Haha, wat leuk! Nou dat kunnen we sowieso wel een keer doen hoor. Daar hebben we toch geen excuus voor nodig;-) En genieten, dat ga ik zeker doen!

  10. Voor mij onbekend jouw klachten maar ja zo vaak zien & spreken wij elkaar niet. Maakt het verhaal er niet minder om, heftig. Goed dat je zo’n sterke geest hebt en dit uiteindelijk aan ’t overwinnen bent. Geniet van je vakantie!

    1. Bedankt voor je reactie Stephan. En met dat genieten komt het zeker goed!

  11. Jeetje. Ik ben er stil van. Ik bevind mij nu in ruim 30 graden en heb kippenvel door je verhaal. Wat ben je moedig Linda!!! Niet alleen door het te delen maar ook door de afgelopen jaren heen. Ga nu maar lekker genieten want dat heb je verdiend!

    1. Wauw, kippenvel in 30 graden. Daar word ik dan weer stil van. Bedankt voor je fijne reactie!

  12. Prachtig geschreven Linda, echt! Wat heb jij wat meegemaakt zeg. Mooi om te horen dat je blog je zoveel energie heeft opgeleverd en nog steeds geeft.

    1. Dank je wel Sieds! En dat bloggen werkt verslavend, maar daar weet jij vast alles van;-)

  13. Wat heb jij een geluk dat je een partner hebt en in NL woont. Wees dankbaar voor wat je hebt en maak daar het beste van. Er zijn zo ontzettend veel mensen die het zoveel minder hebben dan jij. In andere landen betekent niet werken ook niet meer eten of wonen. Maar jij maakt nog allemaal leuke reisjes en hebt een dak en eten. Wees dankbaar en kijk naar wat je hebt en niet naar wat je niet meer hebt of niet kunt!

    1. Volgens mij mis je het punt in het verhaal, want dat is juist waar ik naartoe werk. En dat ik in Nederland woon en een man heb, betekent dat dan dat ik geen verdriet en pijn mag hebben? Volgens mij werkt het zo niet. Het doel van dit artikel is niet om zielig gevonden te worden, dat vind ik mijzelf namelijk niet. Maar het geeft een kijkje in mijn leven en vertelt nog meer waarom het bloggen voor mij veel betekent. Niet alles in het leven is rozengeur en maneschijn, ook als je in Nederland woont kan je mindere momenten hebben.

      En mogen wij in onze handen knijpen dat we in Nederland wonen en hoe goed het is geregeld? Jazeker, maar dat staat nu niet centraal in dit artikel. Eerder beschreef ik in ’31 redenen om te reizen’ al dat het reizen je doet realiseren hoe goed we het in Nederland hebben. Maar hoe groot of klein je klachten ook zijn: iedereen mag wel eens balen of verdriet hebben.

  14. Hey Linda, ik ken je nog niet zo goed maar de titel trok mijn aandacht en ik heb je blog in een keer uitgelezen. Jeempie wat een heftig verhaal en wat moet jij je hulpeloos hebben gevoeld als men niet weet wat er is en wat eraan te doen. Heel mooi geschreven. Je bent zeker een meid van de wereld!

    1. Bedankt voor je reactie en je mooie compliment!

  15. Jeetje, wat een mooi en persoonlijk verhaal. Gelukkig nu na 1,5 jaar weer de weg naar boven te pakken. Geniet van al het moois dat de Dominicaanse Republiek te bieden heeft lekker met je vriendin. En dan is het vast ook weer heel fijn om daarna thuis te komen!

    1. Bedankt voor je reactie Ellen! Ik heb er heel veel zin in en het thuis komen wordt vast weer leuk!

  16. "tante" Erica 03/06/2015 at 12:27 Reply

    Lieve Linda,

    Wat heftig, maar ontzettend mooi geschreven. Heel fijn dat het weer de goede kant met je opgaat. Gelukkig kun je weer genieten van alle lieve mensen om je heen! X

    1. Dank je wel Erica. Ik ben er zelf ook blij mee, nu weer lekker genieten!

  17. Wat een onwijs mooi geschreven verhaal! Heel knap van je en ook wat je al bereikt hebt. Helaas is het een heel herkenbaar verhaal. Als ze in het revalidatiecentrum zeggen dat ze je niet meer beter kunnen maken maar wel kunnen helpen met het leven dragelijker maken vond ik heel dubbel. Want je wil beter worden, maar je moet roeien met de riemen die je hebt. En blijkbaar kan je daar ook heel ver mee komen en ook op een gelukkige manier. Van de tips heb ik onwijs veel gehad. Hopelijk kan jij er nu ook mee verder. Je hebt de belangrijkste stappen al gezet, vanaf nu is het genieten!! Fijne vakantie!

    1. Dank je wel Mandy. Ja, dat is soms inderdaad lastig. Accepteren dat het zo is en dat je er niet meer van afkomt. Fijn om te horen dat jij er veel aan hebt gehad. Dat geldt voor mij gelukkig ook!

  18. Wat een bijzonder verhaal, ook omdat ik me er gedeeltelijk in herken. Ik heb 1,5 jaar lang een hele heftige vorm van Pfeiffer gehad, waardoor ik mijn hele eigen zelf helemaal verloor, maar ook net als jij ben ik er eigenlijk sterker uitgekomen. En dat raakt me enorm als ik dit lees!
    Je mag trots op jezelf zijn!

    1. Dank je wel voor je reactie Heleen. Vervelend dat je er zo’n lange tijd mee hebt gelopen, maar heel fijn dat je er sterker uit bent gekomen. Zo voelt het voor mij ook. En daar mogen we dan best trots op zijn inderdaad;-)

  19. Martijn Hemelaar 09/06/2015 at 14:25 Reply

    Good for you girl! Op naar een vrolijke toekomst! 🙂 En geniet van de aankomende vakanties! 🙂

    1. Jaaaa, daar ga ik voor! Dank je wel:-)

  20. Ik lees je stukje nu pas en vind het knap dat je het zo goed weet te verwoorden. Ik ben blij om te lezen dat je vooruit gaat en wens je heel veel gezondheid toe in de toekomst :).

    1. Dank je wel Stephanie!

  21. Je verhaal met kippenvel gelezen. Wat vreselijk naar dat je zo’n pijn hebt en ze er niets aan kunnen doen, en nog erger dat je in zo’n dal hebt gezeten. Een beetje herkenbaar is het ook. Niemand die online weet dat ik chronisch ziek ben en zo nu en dan kamp met veel pijn, maar reizen en schrijven is ook dat wat mij gelukkig maakt en juist positief. Genieten van het leven. Fijn om te lezen dat je dat ook weer doet, je zo veel steun krijgt van je omgeving en dat je zo geniet van de reizen en je leuke blog. Keep up the good work, geniet van de Dominicaanse & natuurlijk m’n grote liefde Zuid-Afrika!

    1. Bedankt voor je lieve reactie. Vervelend dat jij er ook vaak last hebt van pijn. Maar waar dat reizen en bloggen toch allemaal wel niet goed voor is he;-) En met dat genieten komt het wel goed!

  22. Wat ontzettend goed om jouw verhaal te lezen Linda. En wat knap dat je zo doorgezet hebt en zelfs weer een balletje kunt slaan. Daar mag je met recht onwijs trots op zijn! Fijn dat je blog je een stukje verder heeft gebracht, en wat heerlijk dat jij je steeds beter in je vel voelde. Keep up the good work, en blijf vooral lekker reizen én bloggen! You go girl!

    1. Mijn oog valt nu op de reactie van Laura, en die bekenning die zij doet had ik eigenlijk ook in mijn reactie willen doen. Maar toch houdt het me dan weer tegen, al ben ik al 15 jaar chronisch ziek en heb ik ook zo mijn beperkingen. Nu ik jouw mooie blog lees, misschien toch eens iets om over te schrijven. Hoe eng ik dat ook vind…

      1. Het is ook eng, doodeng! En het schrijven nog niet eens zo zeer, want dat lucht eigenlijk ergens nog wel op. Maar het publiceren…man, wat vond ik dat eng! Ik had het ook bijna niet meer gedaan, want werd er enorm zenuwachtig van. Maar alle reacties, de meeste dan, zijn wel echt hartverwarmend geweest. Maar je moet doen wat goed voelt, want het is en blijft heel persoonlijk. Voor jou in ieder geval ook heel veel sterkte!

    2. Dank je wel Marcella! En met dat reizen en bloggen komt het zeker goed;-)

  23. Heftig verhaal hoor! Mooi dat je het zo beschrijft 🙂 Ik moet zeggen dat het voor mij (ook) wel een steunpilaar geweest is dat je denkt: nee, het gaat niet meer weg, ik moet hiermee leren dealen. Dat is ergens hard en gek, hoezo kunnen we tegenwoordig niet alles verhelpen? Maar je kan er inderdaad ook kracht uit halen! Het zet een nieuw eikpunt: dit is de nieuwe nullijn. Vanaf daar kan het beter worden, relatief makkelijker dan wanneer de 0 lijn bij je nog helemaal gezonde zelf ligt. Denk ik 🙂

    1. Dat zeg je inderdaad wel mooi, maar ik vond het toch wel erg lastig om te accepteren dat dit de nieuwe nullijn is. Maar op het moment dat je dat wel kan doen, gaat het ineens beter ipv slechter inderdaad!

  24. Lieve Linda,

    Wat een persoonlijk en mooi verhaal. Bovenal is het enorm herkenbaar. Ik zit dit met tranen in mijn ogen te lezen. Ik heb een soortgelijk proces doorlopen, alleen is dat met onverklaarbare klachten en pijnen, die uiteindelijk Lyme bleken te zijn.
    Ook ik word zo gelukkig van het reizen. Afgelopen zomer in Parga heb ik dat vuurtje weer helemaal aangewakkerd. Ik heb door mijn ziekte 4 jaar niet kunnen reizen en ahww, wat miste ik dat! Heb in de jaren daarvoor al zoveel moois van de wereld mogen zien. Gelukkig ben ik op de goede weg en heb ook ik zoveel lieve steun in mijn omgeving. Dat helpt zo erg! We zijn nu een stedentrip aan ’t plannen en een reisje naar Noord-Ierland! Maar Zuid-Afrika lijkt me ook wel echt mega gaaf! Wat goed dat je als ‘afsluiter’ samen op reis gaat. Je bent echt heel duidelijk bezig met een stuk verwerking, wat echt super is! Want dat wordt zo vaak vergeten. En wat fijn dat je dat samen met Martijn kan doen. Ik ben ook zo dankbaar dat ik Stein heb en dat hij altijd voor me klaar staat. Het is voor hem niet altijd gemakkelijk, maar ik ben een knokker en positief, net als jij als ik het zo lees! Ik vind het super dat je communicatie gaat studeren! Ga ervoor 🙂 Je leeft maar een keer en ik weet zeker dat het jou gaat lukken! Je bent een topper. Liefs, Simone

    1. Dank je wel voor deze ontzettend lieve reactie. Zo te horen klinkt het voor jou ook niet gemakkelijk, maar wat is het dan fijn om iemand te hebben die je steunt. En heerlijk dat je weer kan reizen zeg. Ik kan me helemaal voorstellen hoe blij je daar van wordt. Noord-Ierland lijkt me heel erg mooi, dus geniet er heel veel van en sterkte met alles!

  25. Prachtig verhaal Linda. Wat schrijf je toch
    (h)eerlijk en uit je hart. Ik vind het leuk om je blogs te lezen. Ga zo door, jij komt er wel. #powergirl ik blijf je volgen.

    1. Dank je wel Ineke, mooi compliment!

Leave a Reply to 'Het meisje van...' Annuleren